Holi is zonder twijfel een van de kleurrijkste festivals op aarde. Afhankelijk van waar je in India bent, duurt het twee dagen tot wel twee weken. Een combinatie van vuur, water en ongelooflijke hoeveelheden gekleurd poeder vult de straten. Ik besloot om – nu ik toch in India was – mijn Holi te vieren in Radjastan en meer specifiek in Jodhpur, ook wel de blauwe stad genoemd. En dat laatste leek mij nu wel een mooie combinatie; blauwe huizen, met straten gevuld met mensen die onder de rode, groene en gele poeder zitten.
Een belangrijk dingetje is echter het maken van foto’s. Esthetisch leent dit festival zich perfect voor foto’s, maar het is een drama voor bijna elke camera. Het gekleurde stof is zo fijn, dat het overal tussen komt te zitten en daarbij zal elk Indiaas kind de mogelijkheid om een toerist nat te gooien, zeker niet nalaten.
Mijn oplossing hier lag eigenlijk vrij voor de hand. Ruim een jaar geleden lanceerde Leica de XU. Een shock bestendige, water- en vooral stofdichte camera met een vast 35mm objectief met een diafragma opening van f 1.7. In veel reviews wordt hij aangemerkt als een sport- en/of heavy duty camera. Kortom, een uitgelezen ‘Holi-festival-camera’ leek me.
Gedurende de dagen dat ik ermee fotografeerde heb ik van de camera gehouden en ik heb hem vervloekt. Dit is een bekende reactie voor mij en heeft veel minder van doen met de camera dan met mijzelf. Over het algemeen moet ik altijd wennen aan een nieuwe manier van werken. Het heeft me tenslotte ook heel wat tijd gekost om de M in de vingers te krijgen, gepaard met het voor mij bekende gevloek dat daarbij hoort. Maar ik kan nu – zo’n zes jaar later – met trots zeggen dat ik niets liever in mijn handen heb dan een M. Sterker nog ik heb al mijn andere camera’s van de hand gedaan. Zoals gezegd is fotograferen met de M tijdens Holi echter geen goed plan.
In Jodhpur duurt Holi slechts twee dagen. De eerste dag zijn de mensen vooral bezig met de voorbereidingen van de avond. Overal in de stad worden bergen gedroogde koeienstront opgestapeld die vervolgens worden versierd en opgetuigd als ware het een kerstboom. In het midden staat een grote tak die ’s avonds ceremonieel wordt versierd en geëerd om vervolgens – als de stapel wordt aangestoken – uit de vlammen te worden gered. De XU kan tot ISO 1600 prima zijn werk doen en de f 1.7 maakt het vervolgens nog makkelijker om ook ’s avonds heel prima te fotograferen.
Waarom dan vloeken op zo’n heavy duty camera als de Leica-XU? Allereerst was het voor mij al snel duidelijk dat dit (fotografisch) geen action camera is. Wellicht met video wel, maar ik ben nou eenmaal geen filmer, dus ik kan daar helaas niet over schrijven. De auto focus was gewoonweg niet zo snel als dat ik met de M gewent ben wanneer ik manual focus en aangezien het een – weliswaar buitengewoon goeie – point en shoot camera is, liep ik de eerste dag veel te rommelen met die focus. De camera heeft geen viewfinder en daardoor vind ik manual focussen lastiger. Daarbij vind ik de ‘manual focus’ hulp – een vergroting in het midden van mijn beeld – helemaal niet prettig om mee te werken. ’s Avonds was focussen daardoor ook een stuk lastiger, maar ik moest en zou het vast leggen. Dan maar wat meer schieten dan normaal. Door dit euvel had ik uiteindelijk de eerste dag redelijk wat foto’s waarbij er scherp gesteld was op een ander onderwerp dan dat ik in mijn hoofd had. Bloed irritant. Gelukkig had ik wel meer dan genoeg geschoten om uiteindelijk meer dan genoeg foto’s te hebben om het verhaal te vertellen.
De tweede dag van Holi ging een stuk beter. Ik had wat gerommeld met de verschillende auto focus mogelijkheden en was inmiddels wat meer gewend aan het Live View fotograferen. Ik voelde me zekerder en meer foto’s waren direct met de eerste poging ‘spot on’. Het feit dat ik – telkens als ik toeristen met volledig in plastic gepakte camera’s achteruit zag lopen – juist naar de actie toe kon, maakte dat ik elke keer een sprongetje in de lucht maakte van geluk. Voor de mensen die ik fotografeerde was het ook een soort verademing leek het wel. Ik kreeg een bak poeder over mijn hoofd ( en camera ), werd vervolgens bekogeld met waterballonnen en beschoten met waterpistolen die gevuld waren met gekleurd water. Het feit dat ik daar vol in mee deed, opende de deur om van dichterbij te kunnen fotograferen en als het ware onderdeel te worden van het geheel.
Met een heel klein beetje zenuwen keek ik naar hoe de camera eruitzag voordat ik hem in mijn hotelkamer onderdompelde in een emmer schoon water. Daar waar ik er uiteindelijk 5 dagen over heb gedaan om van mijn rood-roze kleur af te komen, was de XU na dat eerste dompelbad weer als nieuw. De beloning om vervolgens achter mijn computer de 16,5 MP raw beelden te laden en de foto’s in hun volle glorie in Lightroom te kunnen selecteren en finetunen was het moment waarop ik me realiseerde dat ook de XU in het rijtje van wanna-haves thuishoort.
Fotograaf, Daniel Maissan, www.danielmaissan.nl en http://amanwithaleica.tumblr.com
Leica in Nederland 